Hai! Vandaag is de dag dat ik bewust naar voren treed als cis-vrouw en heteroseksueel. Mijn ouders hebben mij Jomie genoemd, een combinatie van hun eigen namen: Joan & Mieke. Zowel letterlijk als figuurlijk ben ik ontstaan door mijn ouders en ik heb de identiteit die aan deze naam hangt volledig geaccepteerd en eigen gemaakt.
Nu hoor ik je al bijna denken: is dit nu echt nodig? Blijkbaar wel! Ik zie bijna op dagelijkse basis mensen in mijn praktijk die vanuit de maatschappij de druk voelen om ‘uit de kast te komen’. Om zichzelf te verantwoorden aan anderen. Om letterlijk woordelijk naar buiten te dragen welke identiteit ze hebben, hoe ze geaard zijn, met welke of wat voor personen ze graag een relatie hebben en vooral: wie ze zijn. Alleen maar om het voor anderen duidelijk te maken, want blijkbaar kan onze maatschappij er nog niet goed mee omgaan als mensen niet in een ‘hokje’ passen of als mensen anders zijn dan anderen.
Maar is het niet zo dat we allemaal anders zijn dan anderen? Zelfs onze broers en zussen, die uit dezelfde ouders op deze wereld zijn gekomen, zijn niet hetzelfde. Is het niet gek dat mensen die homoseksueel, panseksueel, transseksueel, biseksueel of zelfs aseksueel zichzelf moeten outen? Dat we heteroseksueel nog steeds als de standaard zien en dit dus niet bewust geout hoeft te worden?
Van mij mag iedereen zijn wie die is. Van mij hoef je het niet uit te leggen. Jij bent jij en je mag er zijn! En loop je nou toevallig tegen het feit aan dat je communicatie, je stem of de manier waarop jij je presenteert nog niet (helemaal) passend is? Trek dan effe aan mijn mouw! Ik help je graag in je zoektocht.
Ga terug naar
In oktober 2022 kwam ze bij me. Mevrouw I., toen 69 jaar, kon al jaren niet goed slikken. Maar nu was het toch zo erg geworden dat ze via de KNO-arts verwezen was naar een logopedist. Ze besloot, op basis van gevoel, naar mij te gaan. Volgens de KNO-arts was er sprake van veel hypertonie in de hals. Zelf gaf ze aan dat ze moeite had met het eten van boterhammen, pillen slikken ging niet en drinken kwam regelmatig door de neus terug naar buiten. Bij doorvragen bleek ze nog veel meer niet te kunnen doorslikken, vond ze eigenlijk ook wel dat haar stem heel korrelig klonk, had ze regelmatig last van veel slijm en bij sporten kon ze niet goed doorademen. Afgelopen jaar hebben we ontzettend hard gewerkt. Informatie geven over hoe slikken werkt, welke systemen staan er aan, welke spieren doen mee en welke weg legt eten of drinken nu eigenlijk af vanaf het moment dat het je mond in gaat? Maar ook je mond leren kennen, want mevrouw had eigenlijk geen idee wat haar tong nu eigenlijk deed in haar mond. Ze had geen bewust gevoel in haar tong, dus door kleine sensorische oefeningen te doen, heeft ze ook meer controle gekregen over haar tong en hoe ze deze kan sturen. Je eigen patronen ontdekken: welke aanpassingen doe ik eigenlijk allemaal? En welk patroon is eigenlijk helemaal niet meer helpend en zit me inmiddels meer in de weg dan dat het me iets oplevert? Dat kan het aanpassen van je slikgedrag zijn, maar ook het aanpassen van consistentie van eten, pillen vermalen, of bepaalde etenswaren laten staan. Ook het ontspannen van de halsspieren kwam aan bod, door leren ademen vanuit de buik, krachtig leren slikken, maar ook signalen van je lichaam leren herkennen. Ergens voor de zomer ging het eigenlijk zo goed, dat ze het wel aandurfde om mij 3 maanden niet te zien. Twee weken voor onze controle afspraak liet ze weten dat het niet lekker ging en dat ze de afspraak wilde vervroegen. Mentaal zat ze er even doorheen, het slikken ging weer ontzettend slecht en ze had zich zelfs weer een keer zodanig verslikt dat ze het gevoel had te stikken. Ook had ze de laatste tijd weer wat hartkloppingen. Ik zou ik niet zijn, als ik niet verder zou gaan kijken. Wat bleek? Er lag enorm veel op haar bordje en in de zomer had dat een hoogtepunt bereikt. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ze zelf al jaren over haar grenzen heen was gegaan zonder dit zelf door te hebben, en ze liet ook anderen over haar grenzen heen gaan. Dit zorgde ervoor dat haar keel weer dicht was gaan zitten, ze had letterlijk het idee alsof het haar naar de keel greep. In dit gesprek, terwijl we hier samen (maar vooral zij zelf) achter kwamen, kwam er een emotionele blokkade vrij. Het was voor haar duidelijk wat ze moest doen, ze ging weer terug naar de kern. Dat was een maand geleden. Vandaag hebben we met een dikke knuffel en een cadeau van haar kant (een super leuke muismat met eigengemaakte foto erop) voorlopig afscheid genomen. Als ze me nog nodig heeft, mag ze me altijd weer opzoeken. Maar iets in mij zegt dat ik haar vandaag toch écht heb los mogen laten: energetisch staat mw. meer voor zichzelf. Ze geeft haar grenzen aan, laat mensen niet meer over zich heen lopen en vertrouwt erop dat ze nu haar eigen therapeut kan zijn.
Mijn reis naar een studie leek makkelijk. Ik wilde met mensen werken, wilde mensen laten groeien en daar mijn steentje in bijdragen. Ik ben begonnen met muziektherapie, maar dat bleek mijn roeping niet te zijn. Muziek werd ineens zo theoretisch, terwijl het voor mij vooral een gevoelskwestie was - een hobby waar ik niet mijn werk van wilde maken. Door verder te kijken kwam ik bij de studie logopedie uit. Als logopedist kon ik met mensen werken en kon ik binnen de opleiding iets met stem en zang gaan doen, maar dan vooral op een praktische manier. Theorie kan leuk zijn en is vooral ook nodig, maar ik presteer praktisch altijd het best. Ik zorgde er dan ook voor dat ik zo veel mogelijk ervaring opdeed op het gebied van stem, keel, adem en zang door middel van stages, de minor, etc. Mijn eerste banen waren in allround praktijken. Daar heb ik vooral met kinderen met taal- en spraakproblemen gewerkt. Ik had wel een specialisatie in het werken met stemproblemen, maar dit stuk was binnen mijn werk (wat mij betreft) te klein. Door een burn-out werd ik gedwongen om te kijken naar wat ik werkelijk wilde, waar ik écht gelukkig van zou worden. Mijn diepe wens om een eigen praktijk te starten en me volledig te richten op mensen met stem-, keel- en ademproblemen kwam weer naar boven. Ik ben zo blij dat ik naar mezelf heb geluisterd en mijn ondernemershart gevolgd heb! Als je een nieuwe stap wilt zetten, zijn er altijd mensen die je hierin tegen proberen te houden. Ik heb een vrij druk gezin met 3 jonge kinderen (tussen de 1 en 5 jaar), twee van die drie brengen wat extra zorgen met zich mee. Van een aantal mensen kreeg ik de vraag of ik wel een eigen praktijk zou moeten starten met onze thuissituatie. Zij vonden dat het juist nog meer zorgen zouden geven en dat ik beter voor een werkgever kon blijven werken. Maar deze argumenten voelden voor mij niet passend. Als ik oprecht naar mezelf keek, wist ik diep van binnen dat ik dit kon. Dat het kiezen voor een eigen praktijk me juist energie zou geven en meer vrijheid. Ik kreeg gelijk: voor mij is dit de beste keuze die ik ooit heb kunnen maken. Ik kan zelf mijn agenda indelen zonder rekening te houden met anderen. Als er afspraken staan voor de kinderen, plan ik om die afspraken heen zonder schuldgevoel of een druk van verplichting naar een ander toe. Ik hoef me niet meer te verantwoorden en ervaar meer vrijheid. Meer vrijheid om te kunnen zijn wie ik ben, om mijn eigen keuzes te maken en mijn eigen pad te bewandelen. Een deel van dat eigen pad is de keuze te maken om een gespecialiseerde praktijk te starten. Mijn passie voor het werken met de thema's stem, keel en adem was sterker dan ooit. Ook begrijpend lezen blijf ik interessant vinden. In de afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat zoeken naar hoe je stem bij je identiteit past en ervoor zorgen dat iemand volledig bij zichzelf komt, me voldoening, plezier en geluk geluk geeft. Het maakt me ontzettend dankbaar voor het werk dat ik mag doen. Het specifiek werken met transpersonen, maar ook in zijn algemeenheid met mensen die stem-, keel- of ademproblemen ervaren is mijn grootste passie en iets waar ik me nog jaren voor zal inzetten.
Deze week had ik een cliënt hier, die tijdens het bubbelen (lax vox) ontzettend veel druk en kracht zette. Hierdoor kwam hij niet bij de ontspanning die het bubbelen eigenlijk teweeg zou moeten brengen. Mijn vermoeden bij deze persoon is al langer dat hij de verbinding met zijn lichaam kwijt is. Hij leeft te veel in zijn hoofd, waardoor hij zijn lichaam niet meer in zijn natuurlijke staat kan inzetten en kan laten zijn. Waarom zeg ik te veel? Omdat deze persoon een ontzettend gevoelig persoon is, met een immens gevoelsleven. Hij kan er alleen niet bij, waardoor hij zijn keel dichtknijpt. Door mijn observatie tijdens onze oefening, vroeg ik hem om op mijn bank te gaan liggen. Op de bank hebben we eerst een ontspanningsoefening gedaan om de verbinding met zijn lichaam terug te vinden. Ik merkte namelijk dat hij voornamelijk in zijn hoofd leefde en alle kracht uit zijn keel haalde. Zodra hij meer in verbinding stond met zijn lichaam, zakte zijn adem direct naar beneden en ontstond er meer ruimte. Om deze mooie, natuurlijke staat van zijn lijf ook te kunnen voelen tijdens het staan, vroeg ik hem om rustig omhoog te komen en op te staan... Helaas: op het moment dat hij stond, was de verbinding gelijk weer weg. Hij ging zelfs automatisch in tegengestelde richting ademen (buik zet uit tijdens uitademen en trekt in tijdens inademen) en alle kracht was weer terug verplaatst naar de keel. Ik vroeg hem of ik hem mocht aanraken en mijn handen op zijn buik mocht leggen. Hier kreeg ik toestemming voor. Het vertrouwen dat iemand me dan schenkt, raakt me. Het kan namelijk best intens zijn als iemand je aanraakt, met name op een deel van je lichaam dat heel gevoelig kan zijn. Door samen verbinding te maken, hem te wijzen op de oefening die we net op de bank hadden gedaan en hem in het hier en nu te halen, kon hij weer bewust terugkomen naar de ontspanning. Hij was zelf in staat om zijn lichaam terug te krijgen in de natuurlijke stand! Na afloop merkte ik dat deze persoon vrijer was in zijn doen en laten. Alsof er een soort last van hem af was gevallen. Hij was vrolijker, luchtiger en gaf terug dat hij merkte dat dit veel met hem gedaan had. Hij had er ontzettend veel zin in om hier mee aan de slag te gaan de komende weken! Ik ben heel benieuwd hoe hij de volgende keer weer bij me binnenstapt.